obligacja

obligacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔblʲiˈɡaʦ̑ʲja], AS: [oblʹigacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ekon. papier wartościowy o charakterze dłużnym dający posiadaczowi prawo do otrzymania świadczenia od emitenta w określonym terminie; zob. też obligacja w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	obligacja	obligacje
dopełniacz	obligacji	obligacji / przest. obligacyj
celownik	obligacji	obligacjom
biernik	obligację	obligacje
narzędnik	obligacją	obligacjami
miejscownik	obligacji	obligacjach
wołacz	obligacjo	obligacje

przykłady:

(1.1) Po konferencji prasowej premiera rentowność polskich obligacji dziesięcioletnich wzrosła do prawie 5 procent.

składnia:

kolokacje:

(1.1) obligacja bankowa / korporacyjna / komunalna / municypalna / skarbowa / Skarbu Państwa • obligacja dyskontowa / hipoteczna / wieczysta / zamienna • obligacja kuponowa / zerokuponowa • obligacja imienna / na okaziciela • obligacja roczna / pięcioletnia / dziesięcioletnia… • oprocentowanie / rentowność / zapadalność obligacji • kurs / notowania / rynek obligacji

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. obligatariusz m

przysł. obligatoryjnie

przym. obligatoryjny, obligacyjny

czas. obligować

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. obligatio → zobowiązanie

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bond
• baskijski: (1.1) obligazio
• białoruski: (1.1) аблігацыя ż
• kataloński: (1.1) obligació ż
• nowogrecki: (1.1) ομόλογο n
• rosyjski: (1.1) облигация ż
• ukraiński: (1.1) облігація ż

źródła: