manko

manko (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈmãŋkɔ], AS: [mãŋko], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) ekon. hand. niedobór towarów lub pieniędzy w sklepie, kasie, magazynie itp. w stosunku do stanu wynikającego z ewidencji; zob. też manko w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	manko	manka
dopełniacz	manka	mank
celownik	manku	mankom
biernik	manko	manka
narzędnik	mankiem	mankami
miejscownik	manku	mankach
wołacz	manko	manka

przykłady:

(1.1) Co miesiąc nasz premier z Gdańska robi manko na 5 miliardów złotych.

(1.1) Hania spowodowała manko, które będzie musiała pokryć z własnej kieszeni.

składnia:

kolokacje:

(1.1) zrobić / spowodować / mieć manko • manko wynosi

synonimy:

antonimy:

(1.1) superata

hiperonimy:

(1.1) niedobór

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. mankowicz mos, mankowiczka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł. manco < łac. mancus → skaleczony

uwagi:

Dawniej pisano także: manco.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) deficit
• białoruski: (1.1) нястача ż (nâstača), недастача ż (nedastača)
• esperanto: (1.1) manko
• interlingua: (1.1) manco
• niemiecki: (1.1) Manko n
• portugalski: (1.1) déficit m
• rosyjski: (1.1) недостача ż (nedostača), недочёт m (nedočёt)
• węgierski: (1.1) deficit, hiány
• włoski: (1.1) ammanco m

źródła:

manko (esperanto)

morfologia:

mank•o

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) defekt

(1.2) brak

(1.3) manko

odmiana:

(1)

 

	ununombro	multenombro
nominativo	manko	mankoj
akuzativo	mankon	mankojn

przykłady:

(1.2) Kaj tiu manko de dia graco estas provokita de la libera volo kiu forlasas la dian vojon. → I ten brak bożej łaski został sprowokowany przez wolną wolę, która porzuciła bożą drogę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) difekto

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. manki

przysł. manke

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: