koine

koine (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) jęz. hist. określenie powszechnej formy języka starogreckiego używanego od ok. 300 r. p.n.e. do 300 r. n.e.; zob. też koine w Wikipedii

(1.2) jęz. język wspólny na większym obszarze, powstały wskutek zaniku różnic dialektalnych

odmiana:

(1.1-2) nieodm.,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koine	koine
dopełniacz	koine	koine
celownik	koine	koine
biernik	koine	koine
narzędnik	koine	koine
miejscownik	koine	koine
wołacz	koine	koine

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) greka

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. κοινή → wspólna

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) koine; (1.2) koine
• białoruski: (1.1) кайнэ n; (1.2) кайнэ n
• ukraiński: (1.1) койне n; (1.2) койне n

źródła:

koine (język baskijski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) jęz. hist. koine

(1.2) jęz. koine

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) greziera

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: