kieł

kieł (język polski)

kły (1.1)

wymowa:

IPA: [cɛw], AS: [ḱeu̯], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zool. ząb między siekaczami a zębami trzonowymi; zob. też kieł w Wikipedii

(1.2) gruby, wyrośnięty kiełek rośliny

(1.3) techn. element urządzeń podpierający przedmiot i ustalający jego oś obrotu, występujący np. w tokarkach i szlifierkach

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kieł	kły
dopełniacz	kła	kłów
celownik	kłowi	kłom
biernik	kieł	kły
narzędnik	kłem	kłami
miejscownik	kle	kłach
wołacz	kle	kły

przykłady:

(1.1) Potykałem się co chwila, upadałem, a zgłodniała czereda rozjuszonych bestii już, już dosięgała mnie swymi kłami.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wyszczerzyć kły • ostre kły

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) ząb

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kiełkowanie n, kiełek mrz

związki frazeologiczne:

ostrzyć kły

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Zwierzęta

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) canine tooth, tusk, cuspid, fang; (1.2) seedling
• baskijski: (1.1) letagin
• białoruski: (1.1) ікол m, бівень m
• esperanto: (1.1) kojnodento, kanino
• fiński: (1.1) kulmahammas
• hiszpański: (1.1) canino m, (u zwierząt) colmillo m
• holenderski: (1.1) hoektand m
• japoński: (1.1) 犬歯(けんし)
• niemiecki: (1.1) Eckzahn m
• pali: (1.1) danta
• rosyjski: (1.1) клык m, бивень m
• szwedzki: (1.1) u człowieka hörntand w, u zwierząt huggtand w
• ukraiński: (1.1) ікло n
• wilamowski: (1.1) eḱḱcōn m

źródła: