habitus

habitus (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ogół właściwości osobnika, które składają się na jego wygląd i zachowanie; zob. też habitus w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	habitus	habitusy
dopełniacz	habitusu	habitusów
celownik	habitusowi	habitusom
biernik	habitus	habitusy
narzędnik	habitusem	habitusami
miejscownik	habitusie	habitusach
wołacz	habitusie	habitusy

lub nieodm.,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	habitus	habitus
dopełniacz	habitus	habitus
celownik	habitus	habitus
biernik	habitus	habitus
narzędnik	habitus	habitus
miejscownik	habitus	habitus
wołacz	habitus	habitus

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. habituacja ż, kohabitacja ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. habitus < łac. habere

uwagi:

tłumaczenia:

• włoski: (1.1) habitus m

źródła:

habitus (język włoski)

wymowa:

IPA: /ˈabitus/

podział przy przenoszeniu wyrazu: ha•bi•tus

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) biol. habitus

odmiana:

(1.1) nieodm., lp habitus; lm habitus

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) aspetto, carattere, morfologia

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. habitus < łac. habere

uwagi:

źródła: