finał

finał (język polski)

finał (1.4) wodewilu

wymowa:

IPA: [ˈfʲĩnaw], AS: [fʹĩnau̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) koniec, zakończenie

(1.2) sport. końcowe zawody między zwycięzcami eliminacji mające na celu wyłonienie ostatecznego zwycięzcy rozgrywek

(1.3) muz. ostatnia część cyklu sonatowego lub suitowego

(1.4) muz. zakończenie aktu lub całej opery, przedstawienia

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	finał	finały
dopełniacz	finału	finałów
celownik	finałowi	finałom
biernik	finał	finały
narzędnik	finałem	finałami
miejscownik	finale	finałach
wołacz	finale	finały

przykłady:

(1.1) W finale Ligi Światowej siatkarzy w 2012 r. reprezentacja Polski pokonała reprezentację Stanów Zjednoczonych 3:0.

składnia:

kolokacje:

(1.1) finał prac • tragiczny finał

(1.2) finał mistrzostw świata • finał rozgrywek • droga do finału • wejść do finału • uczestniczyć w finale

synonimy:

(1.1) koniec

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. finalista m, finalistka ż, finalizowanie n

czas. finalizować ndk.

przym. finałowy, finalny

przysł. finalnie

związki frazeologiczne:

znaleźć swój finał w sądzie

etymologia:

wł. finale < łac. finalis → końcowy

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) final, end, ending; (1.2) final; (1.3) finale; (1.4) finale
• bułgarski: (1.1) финал m; (1.2) финал m
• niemiecki: (1.1) Finale n; (1.2) Finale n, Schlussrunde ż; (1.3) Finale n, Schlusssatz m; (1.4) Finale n, Schlusssatz m
• nowogrecki: (1.1) τέλος n; (1.4) φινάλε n
• słowacki: (1.1) finále

źródła: