deklamator

deklamator (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba recytująca utwór literacki

(1.2) osoba używająca frazesów, udawająca

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	deklamator	deklamatorzy
dopełniacz	deklamatora	deklamatorów
celownik	deklamatorowi	deklamatorom
biernik	deklamatora	deklamatorów
narzędnik	deklamatorem	deklamatorami
miejscownik	deklamatorze	deklamatorach
wołacz	deklamatorze	deklamatorzy

przykłady:

(1.1) Kilku deklamatorów wybrało utwory polskich poetów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) recytator

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. deklamować ndk., wydeklamować dk., zadeklamować dk.

przym. deklamacyjny, deklamatorski, deklamatoryczny

przysł. deklamatorsko

rzecz. deklamacja ż, deklamacyjność ż, deklamatorstwo n, deklamatoryka ż, deklamowanie n

forma żeńska deklamatorka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) entertainer
• białoruski: (1.1) дэкламатар m, чытальнік m
• interlingua: (1.1) declamator
• ukraiński: (1.1) декламатор m

źródła: