debil

debil (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈdɛbʲil], AS: [debʹil], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. med. osoba upośledzona umysłowo w stopniu lekkim; zob. też debilizm w Wikipedii

(1.2) pot. obraź. osoba mało inteligentna

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	debil	debile
dopełniacz	debila	debili / debilów
celownik	debilowi	debilom
biernik	debila	debili / debilów
narzędnik	debilem	debilami
miejscownik	debilu	debilach
wołacz	debilu	debile

przykłady:

(1.1) We współczesnej terminologii naukowej nie używa się określenia „debil” w stosunku do osoby niepełnosprawnej intelektualnie.

(1.2) Co za debil to pisał?!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) kretyn, idiota, imbecyl

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. debilizm m

forma żeńska debilka ż

przym. debilny, debilowaty

związki frazeologiczne:

czoło debila

etymologia:

(1.1) niem. debiler Mensch < łac. debilis = 'ułomny, słaby'

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) moron
• białoruski: (1.1) дэбіл m
• duński: (1.1) debil w
• francuski: (1.1) débile m; (1.2) débile m
• hiszpański: (1.1) retrasado m, discapacitado m mental ; (1.2) retrasado m
• jidysz: (1.2) שמאָק m (szmok)
• nowogrecki: (1.1) καθυστερημένος m, διανοητικά καθυστερημένος m; (1.2) καθυστερημένος m, ηλίθιος m
• rosyjski: (1.1) дебил m; (1.2) дебил m
• słowacki: (1.1) debil m; (1.2) debil m
• ukraiński: (1.1) дебіл m; (1.2) дебіл m

źródła:

debil (język czeski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) debil

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	debil	debilové
dopełniacz	debila	debilů
celownik	debilovi / debilu	debilům
biernik	debila	debily
wołacz	debile	debilové
miejscownik	debilovi / debilu	debilech
narzędnik	debilem	debily

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

debil (język niemiecki)

wymowa:

​

IPA: [deˈbiːl]

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) debilny

odmiana:

(1.1)

 

(zob. deklinacja przymiotnikowa)		liczba pojedyncza			liczba mnoga
przypadek	deklinacja	m	ż	n	m ż n
Nom.	słaba	der debile	die debile	das debile	die debilen
	mieszana	(k)ein debiler	(k)eine debile	(k)ein debiles	keine debilen
	mocna	debiler	debile	debiles	debile
Gen.	słaba	des debilen	der debilen	des debilen	der debilen
	mieszana	(k)eines debilen	(k)einer debilen	(k)eines debilen	keiner debilen
	mocna	debilen	debiler	debilen	debiler
Dat.	słaba	dem debilen	der debilen	dem debilen	den debilen
	mieszana	(k)einem debilen	(k)einer debilen	(k)einem debilen	keinen debilen
	mocna	debilem	debiler	debilem	debilen
Akk.	słaba	den debilen	die debile	das debile	die debilen
	mieszana	(k)einen debilen	(k)eine debile	(k)ein debiles	keine debilen
	mocna	debilen	debile	debiles	debile

(1.1) st. wyższy debiler; st. najwyższy debilsten

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Debilität ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. debilis

uwagi:

źródła:

debil (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) med. debil

(1.2) przen. debil

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) hlupák

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. debilita ż, debilnosť ż

forma żeńska debilka ż

przym. debilný

przysł. debilne

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: