bocznica

bocznica (język polski)

bocznica (1.1)

wymowa:

IPA: [bɔʧ̑ʲˈɲiʦ̑a], AS: [bočʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) boczny tor kolejowy; odnoga od głównej linii, przeznaczona do specjalnego użytku; zob. też bocznica kolejowa w Wikipedii

(1.2) pot. boczna ulica, boczna droga, odnoga drogi

(1.3) biol. odgałęzienie nerwu lub naczynia krwionośnego

odmiana:

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bocznica	bocznice
dopełniacz	bocznicy	bocznic
celownik	bocznicy	bocznicom
biernik	bocznicę	bocznice
narzędnik	bocznicą	bocznicami
miejscownik	bocznicy	bocznicach
wołacz	bocznico	bocznice

przykłady:

(1.1) Do kamieniołomu prowadzi bocznica kolejowa.

składnia:

kolokacje:

(1.1) bocznica kolejowa • wjechać na bocznicę • stać na bocznicy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bok m, boczek m, boczuś m, boczniak m, pobocznica ż, pobocze n, bocznik m, poboczność ż

przym. boczny, poboczny

przysł. bocznie, pobocznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) vlečka ż

źródła: