beta-karoten

beta-karoten (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌbɛta‿kaˈrɔtɛ̃n], AS: [beta‿karotẽn], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) biochem. prowitamina witaminy A, barwnik roślinny nadający niektórym owocom i warzywom pomarańczowy kolor; zob. też β-Karoten w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	beta-karoten
dopełniacz	beta-karotenu
celownik	beta-karotenowi
biernik	beta-karoten
narzędnik	beta-karotenem
miejscownik	beta-karotenie
wołacz	beta-karotenie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) beta-carotene
• baskijski: (1.1) beta-karoteno
• czeski: (1.1) beta-karoten m
• francuski: (1.1) bêtacarotène m, bêta-carotène m
• niemiecki: (1.1) Beta-Karotin
• słowacki: (1.1) betakarotén m

źródła:

beta-karoten (język czeski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) beta-karoten

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	beta-karoten	beta-karoteny
dopełniacz	beta-karotenu	beta-karotenů
celownik	beta-karotenu	beta-karotenům
biernik	beta-karoten	beta-karoteny
wołacz	beta-karotene	beta-karoteny
miejscownik	beta-karotenu	beta-karotenech
narzędnik	beta-karotenem	beta-karoteny

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: