barwnik

barwnik (język polski)

barwniki (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈbarvʲɲik], AS: [barvʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) substancja służąca do barwienia innych rzeczy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	barwnik	barwniki
dopełniacz	barwnika	barwników
celownik	barwnikowi	barwnikom
biernik	barwnik	barwniki
narzędnik	barwnikiem	barwnikami
miejscownik	barwniku	barwnikach
wołacz	barwniku	barwniki

przykłady:

(1.1) Ten sok zawiera sztuczne barwniki.

(1.1) Jest to gotowa do kładzenia masa szpachlowa, do której dodaje się barwniki w płynie. Kładzie się kilka kolejnych warstw w różnych kolorach, a na końcu blichuje się i szlifuje – aż do uzyskania efektu marmuru.

składnia:

(1.1) barwnik do + D.

kolokacje:

(1.1) barwnik akrydynowy / naturalny / sztuczny • barwnik spożywczy • barwnik do tkanin / skóry / drewna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. barwienie n, wybarwienie n, wybarwianie n, odbarwiacz m, zabarwienie n, barwiarstwo n, barwiarka ż, zabarwianie n, barwa ż, barwność ż

czas. barwić ndk., wybarwić dk., wybarwiać ndk., odbarwiać ndk., odbarwić dk., zabarwić dk., zabarwiać ndk.

przym. barwny, barwnikowy

przysł. barwnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. pigment • farba • koloryzator

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dye
• arabski: (1.1) صباغ, صبغة, صبغ
• białoruski: (1.1) фарбавальнік m
• esperanto: (1.1) tinkturo, kolorilo
• hiszpański: (1.1) colorante m, tinte m
• kazachski: (1.1) бояғыш
• rosyjski: (1.1) краситель m, колер m
• sanskryt: (1.1) वर्णिका
• ukraiński: (1.1) барвник m

źródła: