bakałarz

bakałarz (język polski)

wymowa:

IPA: [baˈkawaʃ], AS: [bakau̯aš], zjawiska fonetyczne: wygł.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) st.pol. nauczyciel szkoły elementarnej

(1.2) daw. osoba, która na średniowiecznym uniwersytecie uzyskała najniższy stopień akademicki bakalaureat

(1.3) żart. belfer, nauczyciel

(1.4) nauk. m.in. w krajach anglosaskich osoba posiadająca tytuł bakałarza (2.1); zob. też bakalaureat w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) nauk. m.in. w krajach anglosaskich tytuł lub stopień naukowy (zawodowy) uzyskiwany po ukończeniu studiów pierwszego stopnia

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bakałarz	bakałarze
dopełniacz	bakałarza	bakałarzy
celownik	bakałarzowi	bakałarzom
biernik	bakałarza	bakałarzy
narzędnik	bakałarzem	bakałarzami
miejscownik	bakałarzu	bakałarzach
wołacz	bakałarzu	bakałarze

przykłady:

(1.2) Będąc bakałarzem, chciał zdobyć wyższe wykształcenie na Uniwersytecie Bolońskim, lecz jego niskie stopnie niestety na to mu nie pozwoliły.

(1.3) Mój dziadek opowiadał mi o swoim bakałarzu z historii, u którego nigdy nie dostał oceny bardzo dobrej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.3) nauczyciel

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bakałarzowanie n

forma żeńska bakałarka ż

przym. bakałarzowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac.

uwagi:

(1.4) i (2.1) por. licencjat • inżynier

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: nauczyciel

• angielski: (1.4) bachelor; (2.1) bachelor degree
• esperanto: (1.4) bakalaŭro; (2.1) bakalaŭreco

źródła: