błonica

błonica (język polski)

błonica (1.2)

wymowa:

IPA: [bwɔ̃ˈɲiʦ̑a], AS: [bu̯õńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) med. ostra choroba zakaźna, której objawami są zapalenie błon śluzowych gardła i szarawe, włókniste naloty; zob. też błonica w Wikipedii

(1.2) bot. glon morski, o dużych, płaskich liściowatych plechach

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	błonica
dopełniacz	błonicy
celownik	błonicy
biernik	błonicę
narzędnik	błonicą
miejscownik	błonicy
wołacz	błonico

(1.2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	błonica	błonice
dopełniacz	błonicy	błonic
celownik	błonicy	błonicom
biernik	błonicę	błonice
narzędnik	błonicą	błonicami
miejscownik	błonicy	błonicach
wołacz	błonico	błonice

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) błonica krtani • błonica gardła • błonica głosowo-gardłowa • błonica skóry

(1.2) błonica sałatowa

synonimy:

(1.1) dyfteryt

(1.2) ulwa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. błoniczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) diphtheria
• baskijski: (1.1) difteria
• hiszpański: (1.1) difteria ż
• kaszubski: (1.1) difterit m
• łotewski: (1.1) difterija ż
• nowogrecki: (1.1) διφθερίτιδα ż
• słowacki: (1.1) diftéria ż, záškrt m

źródła: