bławatnik

bławatnik (język polski)

bławatnik (2.1)

wymowa:

IPA: [bwaˈvatʲɲik], AS: [bu̯avatʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. kupiec handlujący bławatami, właściciel sklepu, w którym sprzedaje się bławaty

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) ornit. niewielki ptak o barwnym upierzeniu; zob. też bławatniki w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bławatnik	bławatnicy
dopełniacz	bławatnika	bławatników
celownik	bławatnikowi	bławatnikom
biernik	bławatnika	bławatników
narzędnik	bławatnikiem	bławatnikami
miejscownik	bławatniku	bławatnikach
wołacz	bławatniku	bławatnicy
depr. M. i W. lm: (te) bławatniki

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bławatnik	bławatniki
dopełniacz	bławatnika	bławatników
celownik	bławatnikowi	bławatnikom
biernik	bławatnika	bławatniki
narzędnik	bławatnikiem	bławatnikami
miejscownik	bławatniku	bławatnikach
wołacz	bławatniku	bławatniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) kupiec

(2.1) ptak

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bławat m, bławatek m

forma żeńska bławatniczka ż

przym. bławatny, bławatowy, bławatkowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. sukiennik

(2.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) draper; (2.1) cotinga
• niemiecki: (2.1) Schmuckvögel ż
• szwedzki: (2.1) kotinga w

źródła: