Benedykta

Benedykta (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌbɛ̃nɛˈdɨkta], AS: [bẽnedykta], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) imię żeńskie; zob. też Benedykta w Wikipedii

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. i B. lp od: Benedykt

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Benedykta	Benedykty
dopełniacz	Benedykty	Benedykt
celownik	Benedykcie	Benedyktom
biernik	Benedyktę	Benedykty
narzędnik	Benedyktą	Benedyktami
miejscownik	Benedykcie	Benedyktach
wołacz	Benedykto	Benedykty

przykłady:

(1.1) Jeden z obrazów pani Benedykty wisi w miejskiej bibliotece.

(1.1) Podarujmy Benedykcie album o Tatrach.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pani Benedykta • siostra / kuzynka / ciocia / babcia Benedykta • kobieta imieniem (o imieniu) Benedykta • święta / błogosławiona Benedykta • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Benedykta • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Benedykta • otrzymać / dostać / przybrać imię Benedykta • dzień imienin / imieniny Benedykty • na Benedyktę (o dniu)

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Benedykt mos

przym. pobenedyktyński

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. Benedicta

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Benedicta
• duński: (1.1) Benedikte
• francuski: (1.1) Bénédicte ż
• łaciński: (1.1) Benedicta ż
• włoski: (1.1) Benedetta ż

źródła: