średnik

średnik (język polski)

średnik (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈɕrɛdʲɲik], AS: [średʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. znak przestankowy (;) oddzielający dwie wypowiedzi, posiadajcy funkcję pośrednią między kropką a przecinkiem; zob. też średnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	średnik	średniki
dopełniacz	średnika	średników
celownik	średnikowi	średnikom
biernik	średnik	średniki
narzędnik	średnikiem	średnikami
miejscownik	średniku	średnikach
wołacz	średniku	średniki

przykłady:

(1.1) Znowu pomylił średnik z przecinkiem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) znak przestankowy

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. średnica ż, średniactwo n, średniak m

przym. średni

przysł. średnio

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) semicolon
• baskijski: (1.1) puntu eta koma
• czeski: (1.1) středník m
• duński: (1.1) semikolon n
• esperanto: (1.1) punktokomo
• francuski: (1.1) point-virgule m
• hiszpański: (1.1) punto y coma m
• islandzki: (1.1) semíkomma ż, depilhögg n
• jidysz: (1.1) פּינטל־קאָמע ż (pintl-kome)
• łotewski: (1.1) semikols m
• niemiecki: (1.1) Semikolon n
• nowogrecki: (1.1) άνω τελεία ż
• rosyjski: (1.1) точка с запятой ż
• slovio: (1.1) tocxerka (точерка)
• słowacki: (1.1) bodkočiarka ż
• szwedzki: (1.1) semikolon n
• ukraiński: (1.1) крапка з комою ż

źródła: