ławnik

ławnik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. osoba niebędąca sędzią, uczestnicząca w wydawaniu wyroków w niektórych kategoriach spraw sądowych; zob. też ławnik (sądownictwo) w Wikipedii

(1.2) praw. w dawnej Polsce: członek ławy miejskiej lub wiejskiej; zob. też ława miejska w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ławnik	ławnicy
dopełniacz	ławnika	ławników
celownik	ławnikowi	ławnikom
biernik	ławnika	ławników
narzędnik	ławnikiem	ławnikami
miejscownik	ławniku	ławnikach
wołacz	ławniku	ławnicy

przykłady:

(1.1) W sprawach cywilnych dwaj ławnicy pod przewodnictwem zawodowego sędziego rozpoznają sprawy z zakresu prawa pracy oraz część spraw wynikających ze stosunków rodzinnych.

(1.2) Ława miejska (…) składała się z wójta, landwójta i sześciu ławników.

składnia:

kolokacje:

(1.1) być ławnikiem w sprawie

synonimy:

(1.2) radny

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) sędzia

hiponimy:

holonimy:

(1.2) ława

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ława ż

forma żeńska ławniczka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) od (1.2)

(1.2) od ławy, za którą zasiadali ławnicy

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) juror, lay judge
• górnołużycki: (1.1) ławnik m

źródła:

ławnik (język górnołużycki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) praw. ławnik

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. ławniski

rzecz. ława ż, ławica ż, ławčička ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: