współlokator

współlokator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌfspuwlɔˈkatɔr], AS: [fspuu̯lokator], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, z kim się wspólnie mieszka

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	współlokator	współlokatorzy
dopełniacz	współlokatora	współlokatorów
celownik	współlokatorowi	współlokatorom
biernik	współlokatora	współlokatorów
narzędnik	współlokatorem	współlokatorami
miejscownik	współlokatorze	współlokatorach
wołacz	współlokatorze	współlokatorzy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) współmieszkaniec

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) lokator

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

forma żeńska współlokatorka ż

przym. współlokatorski

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. współ- + lokator

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) roommate; pot. roomie; amer. flatmate, housemate
• bułgarski: (1.1) съквартирант m
• czeski: (1.1) spolubydlící m
• francuski: (1.1) colocataire m, camarade de chambre m
• hiszpański: (1.1) coinquilino m
• niemiecki: (1.1) Mitbewohner m
• nowogrecki: (1.1) συγκάτοικος m
• rosyjski: (1.1) товарищ по комнате m, сосед по комнате m, сожитель m
• ukraiński: (1.1) співмешканець m
• włoski: (1.1) coinquilino m, casigliano m

źródła: