wilczyca

wilczyca (język polski)

wilczyca (1.1)

wilczyca (1.2)

wymowa:

IPA: [vʲilˈʧ̑ɨʦ̑a], AS: [vʹilčyca], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zool. samica wilka

(1.2) pot. suka owczarka niemieckiego

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wilczyca	wilczyce
dopełniacz	wilczycy	wilczyc
celownik	wilczycy	wilczycom
biernik	wilczycę	wilczyce
narzędnik	wilczycą	wilczycami
miejscownik	wilczycy	wilczycach
wołacz	wilczyco	wilczyce

przykłady:

(1.1) Pomiędzy drzewami przemknęła wilczyca.

(1.2) Adam zaprezentował na wystawie swoją wilczycę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wadera, basiora

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wilk m, wilczek m, wilczysko n, wilczarz mos/mzw

przym. wilczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: wilk

• angielski: (1.1) she-wolf
• baskijski: (1.1) otseme
• białoruski: (1.1) ваўчыца ż
• bułgarski: (1.1) вълчица ż
• duński: (1.1) ulvinde w, hunulv w
• esperanto: (1.1) lupino
• francuski: (1.1) louve ż
• hiszpański: (1.1) loba ż
• jidysz: (1.1) וואָלפֿיכע ż (wolfiche)
• łaciński: (1.1) lupa ż
• łotewski: (1.1) vilcene ż
• niemiecki: (1.1) Wölfin ż
• nowogrecki: (1.1) λύκαινα ż; (1.2) λύκαινα ż
• rosyjski: (1.1) волчиха ż, волчица ż

źródła: