uczennica

uczennica (język polski)

uczennica (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌuʧ̑ɛ̃ɲˈːiʦ̑a], AS: [učẽ•ńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• gemin.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) forma żeńska od: uczeń

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	uczennica	uczennice
dopełniacz	uczennicy	uczennic
celownik	uczennicy	uczennicom
biernik	uczennicę	uczennice
narzędnik	uczennicą	uczennicami
miejscownik	uczennicy	uczennicach
wołacz	uczennico	uczennice

przykłady:

(1.1) Basia jest uczennicą drugiej klasy gimnazjum.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) gimnazjalistka, licealistka

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. uczony mos

forma męska uczeń mos

przym. uczniowski, uczony, wyuczalny

czas. uczyć

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. uczeń + -nica

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: uczeń

• angielski: (1.1) schoolgirl
• arabski: (1.1) طالبة ż
• białoruski: (1.1) вучаніца ż, школьніца ż
• francuski: (1.1) étudiante ż
• hiszpański: (1.1) alumna ż
• kaszubski: (1.1) ùczenka ż
• kataloński: (1.1) escolar ż, alumna ż
• litewski: (1.1) mokinė ż
• łaciński: (1.1) discipula ż
• łotewski: (1.1) skolniece ż
• niemiecki: (1.1) Schülerin ż
• nowogrecki: (1.1) μαθήτρια ż
• rosyjski: (1.1) ученица ż
• szwedzki: (1.1) skolflicka w
• ukraiński: (1.1) учениця ż, школярка ż
• wilamowski: (1.1) śülmȧkja n
• włoski: (1.1) scolara ż, alunna ż

źródła: