szkodnik

szkodnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈʃkɔdʲɲik], AS: [škodʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zwierzę wyrządzające szkody gospodarcze; zob. też szkodniki w Wikipedii

(1.2) inform. program, którego celem jest wyrządzanie szkód w systemie komputerowym; zob. też szkodliwe oprogramowanie w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba wyrządzająca szkody

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szkodnik	szkodniki
dopełniacz	szkodnika	szkodników
celownik	szkodnikowi	szkodnikom
biernik	szkodnika	szkodniki
narzędnik	szkodnikiem	szkodnikami
miejscownik	szkodniku	szkodnikach
wołacz	szkodniku	szkodniki

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szkodnik	szkodnicy
dopełniacz	szkodnika	szkodników
celownik	szkodnikowi	szkodnikom
biernik	szkodnika	szkodników
narzędnik	szkodnikiem	szkodnikami
miejscownik	szkodniku	szkodnikach
wołacz	szkodniku	szkodnicy

przykłady:

(1.1) W tym roku plony będą z powodu inwazji szkodników nadzwyczaj mikre.

(2.1) Nie potrafię ocenić, czy Paweł to genialny racjonalizator, czy nadaktywny szkodnik.

składnia:

kolokacje:

(1.1) tępić / zwalczać szkodniki

synonimy:

(2.1) żart. psuj

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. szkoda ż, szkodnictwo n

forma żeńska szkodnica ż

czas. szkodzić ndk., uszkadzać ndk.

wykrz. szkoda

przym. szkodliwy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) pest, vermin; (1.2) malware; (2.1) wrecker, troublemaker, damage-doer
• białoruski: (1.1) шкоднік m; (1.2) шкоднік m; (2.1) шкоднік m
• czeski: (1.1) škůdce m; (2.1) škůdce m
• duński: (1.1) skadedyr n
• rosyjski: (1.1) вредитель m; (1.2) вредитель m, вредонос m, зловред m; (2.1) вредитель m
• słowacki: (1.1) škodca m; (2.1) škodca m
• ukraiński: (1.1) шкідник m; (1.2) шкідник m; (2.1) шкідник m
• węgierski: (1.1) kártevő; (1.2) kártevő; (2.1) kártevő

źródła: