spadkobierca

spadkobierca (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌspatkɔˈbʲjɛrʦ̑a], AS: [spatkobʹi ̯erca], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• akc. pob.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. osoba fizyczna lub prawna, na którą przechodzi spadek po kimś

(1.2) przen. osoba, która kontynuuje jakieś dzieło, sprawę lub tradycję

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	spadkobierca	spadkobiercy
dopełniacz	spadkobiercy	spadkobierców
celownik	spadkobiercy	spadkobiercom
biernik	spadkobiercę	spadkobierców
narzędnik	spadkobiercą	spadkobiercami
miejscownik	spadkobiercy	spadkobiercach
wołacz	spadkobierco	spadkobiercy

przykłady:

(1.1) Spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) spadkobierca fortuny

(1.2) spadkobierca tradycji

synonimy:

(1.1) sukcesor, dziedzic

(1.2) sukcesor

antonimy:

(1.1) spadkodawca, testator

hiperonimy:

(1.2) kontynuator

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. spadkobranie n

forma żeńska spadkobierczyni ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) heir, inheritor, successor
• arabski: (1.1) وارث m
• baskijski: (1.1) jaraunsle, oinorde, oinordeko
• białoruski: (1.1) спадкаемец m, наследнік m; (1.2) спадкаемец m, наследнік m
• dolnołużycki: (1.1) derbnik m
• francuski: (1.1) héritier m, successeur m
• hiszpański: (1.1) heredero m
• kataloński: (1.1) hereu m
• kazachski: (1.1) мұрагер, мирасқор
• niemiecki: (1.1) Erbe m
• nowogrecki: (1.1) κληρονόμος m
• portugalski: (1.1) sucessor m
• rosyjski: (1.1) насле́дник m; (1.2) наследник m, последователь m
• szwedzki: (1.1) arvinge w
• ukraiński: (1.1) наслідник m; (1.2) наслідник m
• włoski: (1.1) erede m

źródła: