ordowik

ordowik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔrˈdɔvʲik], AS: [ordovʹik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geol. drugi okres geologiczny paleozoiku; zob. też ordowik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	ordowik
dopełniacz	ordowiku
celownik	ordowikowi
biernik	ordowik
narzędnik	ordowikiem
miejscownik	ordowiku
wołacz	ordowiku

przykłady:

(1.1) Pod koniec ordowiku nastąpiło globalne zlodowacenie części Gondwany.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) paleozoik

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. ordowicki

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) od nazwy dawnego celtyckiego plemienia Ordowików (łac. Ordovices) zamieszkującego północną Walię

uwagi:

zobacz też: kambr • ordowik • sylur • dewon • karbon • perm

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Ordovician
• baskijski: (1.1) Ordoviziar
• białoruski: (1.1) ардовік m
• francuski: (1.1) Ordovicien m
• hiszpański: (1.1) Ordovícico m
• islandzki: (1.1) ordóvisíumtímabilið n
• kataloński: (1.1) Ordovicià m
• niemiecki: (1.1) Ordovizium n
• rosyjski: (1.1) ордовик m
• słowacki: (1.1) ordovik m

źródła: