nornik

nornik (język polski)

nornik (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. niewielki eurazjatycki gryzoń z podrodziny karczowników

(1.2) kynol. pies myśliwski wypłaszający zwierzęta z nor

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	nornik	norniki
dopełniacz	nornika	norników
celownik	nornikowi	nornikom
biernik	nornika	norniki
narzędnik	nornikiem	nornikami
miejscownik	norniku	nornikach
wołacz	norniku	norniki

przykłady:

(1.1) Niewielkie norniki nie zapadają w sen zimowy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) nornik alpejski • nornik anatolijski • nornik apeniński • nornik aztecki • nornik bury • nornik dagestański • nornik darniowy • nornik długoogonowy • nornik dynarski • nornik górski • nornik gwatemalski • nornik helleński • nornik iberyjski • nornik kalabryjski • nornik kalifornijski • nornik kaspijski • nornik kaukaski • nornik kazachski • nornik lewantyński • nornik luzytański • nornik łąkowy • nornik macedoński • nornik meksykański • nornik mogoloński • nornik nadwodny • nornik oregoński • nornik perski • nornik pirenejski • nornik polny • nornik poziomkowy • nornik preriowy • nornik przedziwny • nornik reliktowy • nornik skalny • nornik sosnowy • nornik stokowy • nornik szaroogonowy • nornik śpiewający • nornik śródziemnomorski • nornik tatrzański • nornik towarzyski • nornik transkaspijski • nornik wilgociolubny • nornik wyspowy • nornik zwyczajny • nornik żółtolicy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) gryzoń

(1.2) pies

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. norki nmos, norka ż, nora ż, norniczek mzw

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. nora + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: