karabin

karabin (język polski)

karabin (1.1)

wymowa:

IPA: [kaˈrabʲĩn], AS: [karabʹĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wojsk. indywidualna broń strzelecka o długiej lufie; zob. też karabin w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	karabin	karabiny
dopełniacz	karabinu / karabina	karabinów
celownik	karabinowi	karabinom
biernik	karabin	karabiny
narzędnik	karabinem	karabinami
miejscownik	karabinie	karabinach
wołacz	karabinie	karabiny

przykłady:

(1.1) Dla zwiększenia szybkostrzelności karabinów zaczęto wyposażać je w magazynki.

składnia:

kolokacje:

(1.1) strzelać z karabinu • zacięcie karabinu • celowanie z karabinu • ładowanie karabinu • sprzedać / kupić karabin

synonimy:

(1.1) kb

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. karabinier m

zdrobn. karabinek m

przym. karabinowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) franc.

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) rifle
• arabski: (1.1) بارودة ż, بندقية ż
• białoruski: (1.1) вінтоўка ż
• chorwacki: (1.1) puška
• czeski: (1.1) puška
• duński: (1.1) riffel
• esperanto: (1.1) fusilo
• francuski: (1.1) fusil m
• hiszpański: (1.1) fusil m
• interlingua: (1.1) carabina
• jidysz: (1.1) ביקס ż (biks)
• kataloński: (1.1) fusell m, rifle m
• niemiecki: (1.1) Gewehr n
• nowogrecki: (1.1) τουφέκι n
• ormiański: (1.1) հրացան
• rosyjski: (1.1) винтовка ż
• szwedzki: (1.1) gevär
• tajski: (1.1) ปืนไรเฟิล
• węgierski: (1.1) puska, karabély
• wilamowski: (1.1) gywjēr n
• włoski: (1.1) fucile

źródła: