| Uwaga |
|---|
inowrocławski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
inowrocławski (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌĩnɔvrɔʦ̑ˈwafsʲci], AS: [ĩnovrocu̯afsʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
przymiotnik relacyjny
- (1.1) dotyczący Inowrocławia
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik inowrocławski inowrocławska inowrocławskie inowrocławscy inowrocławskie dopełniacz inowrocławskiego inowrocławskiej inowrocławskiego inowrocławskich celownik inowrocławskiemu inowrocławskiej inowrocławskiemu inowrocławskim biernik inowrocławskiego inowrocławski inowrocławską inowrocławskie inowrocławskich inowrocławskie narzędnik inowrocławskim inowrocławską inowrocławskim inowrocławskimi miejscownik inowrocławskim inowrocławskiej inowrocławskim inowrocławskich wołacz inowrocławski inowrocławska inowrocławskie inowrocławscy inowrocławskie nie stopniuje się
- przykłady:
- (1.1) Wojewoda inowrocławski, potem sieradzki, wysyłany był często przez Zygmunta I w misjach dyplomatycznych[1].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Inowrocław m, inowrocławianin m, inowrocławianka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Jerzy Ziomek, Renesans, 1973, Narodowy Korpus Języka Polskiego.