dysydent

dysydent (język polski)

wymowa:

IPA: [dɨˈsɨdɛ̃nt], AS: [dysydẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) polit. osoba występująca przeciwko władzy i z tego powodu represjonowana; zob. też dysydent (polityka) w Wikipedii

(1.2) osoba, która odsunęła się od grupy, do której należała

(1.3) hist. rel. odstępca od dogmatów kościelnych, w dawnej Polsce ktoś wyznający religię chrześcijańską inną niż katolicyzm, szczególnie protestant; zob. też dysydent (religia) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dysydent	dysydenci
dopełniacz	dysydenta	dysydentów
celownik	dysydentowi	dysydentom
biernik	dysydenta	dysydentów
narzędnik	dysydentem	dysydentami
miejscownik	dysydencie	dysydentach
wołacz	dysydencie	dysydenci

przykłady:

(1.1) Widząc skutki dokonywanych prób odmówił dalszych badań stając się dysydentem. (z Wikipedii)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) opozycjonista

(1.2) nonkonformista

(1.3) innowierca

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. dysydencki

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Dissident, franc. dissident

uwagi:

nie mylić z: decydent

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dissenter, dissident, nonconformist; (1.2) nonconformist; (1.3) dissenter, religious dissident
• arabski: (1.1) خارج
• czeski: disident m
• francuski: (1.1) dissident m; (1.2) dissident m; (1.3) dissident m
• hiszpański: (1.1) disidente m; (1.2) disidente m; (1.3) disidente m
• niemiecki: (1.1) Dissident m; (1.2) Dissident m; (1.3) Dissident m
• rosyjski: (1.1) диссидент m
• szwedzki: (1.1) dissident w; (1.2) dissident w

źródła: