cukiernik

cukiernik (język polski)

wymowa:

IPA: [ʦ̑uˈcɛrʲɲik], AS: [cuḱerʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) zaw. rzemieślnik zajmujący się wytwarzaniem ciast i słodyczy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cukiernik	cukiernicy
dopełniacz	cukiernika	cukierników
celownik	cukiernikowi	cukiernikom
biernik	cukiernika	cukierników
narzędnik	cukiernikiem	cukiernikami
miejscownik	cukierniku	cukiernikach
wołacz	cukierniku	cukiernicy
depr. M. i W. lm: (te) cukierniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) rzemieślnik

hiponimy:

(1.1) ciastkarz

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cukier m, cukiernictwo n, cukrownictwo n, cukrownik m, cukiernica ż, cukierniczka ż, cukierek m, cukrowanie n, cukrzenie n, cukrownia ż, cukierkowość ż

przym. cukierniczy, cukrowy, cukrzany

czas. cukrować ndk., pocukrować dk., cukrzyć ndk., pocukrzyć dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. cukier + -nik

uwagi:

zobacz też: Indeks:Polski - Zawody

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) gozogile
• białoruski: (1.1) кандытар m, цукерачнік m
• czeski: (1.1) cukrář m
• esperanto: (1.1) sukeraĵisto, kukbakisto
• hiszpański: (1.1) pastelero m, confitero m
• niemiecki: (1.1) Konditor m, Zuckerbäcker m
• nowogrecki: (1.1) ζαχαροπλάστης m
• rosyjski: (1.1) кондитер m
• serbski: (1.1) посластичар m
• ukraiński: (1.1) кондитер m, цукерник m
• wilamowski: (1.1) cökkerbeḱ m, cökerbekier m

źródła: