bielić

bielić (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. pobielić)

(1.1) malować wapnem rozpuszczonym w wodzie

(1.2) pokrywać rzeczy metalowe cynową powłoką

czasownik przechodni niedokonany (dk. wybielić)

(2.1) zwiększać natężenie koloru białego przy użyciu jakiegoś czynnika chemicznego lub fizycznego

czasownik zwrotny niedokonany bielić się

(3.1) wyróżniać się od tła jasnym kolorem, bielą

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) pobielać

(2.1) wybielać, utleniać

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nabiał mrz, białas m, biel ż, bielactwo n, białko n, białka ż, białaczka ż, białkówka ż, białość ż, bielak mrz, bielidło n, bielinek mrz, bielizna ż, bieliźniarstwo n, bieliźniarka ż, bielmo n, bieluń mrz, wybielacz mrz, biały mos, bielenie n, pobielanie n, białkowanie n

czas. białkować ndk., bieleć ndk., obielać ndk., obielić dk., pobielać ndk., pobielić dk., wybiałkować dk., wybielać ndk., wybielić dk., zabielać ndk., zabielić dk., zbieleć dk.

przym. biały, bielutki, bieluteńki, bieluśki, bielusieńki, bieluchny, białawy, białkowy, bieliźniany, bieliźniarski

przysł. biało

przedr. biało-

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) whitewash; (1.2) bleach
• francuski: (1.1) badigeonner, chauler; (1.2) blanchir
• hiszpański: (1.1) blanquear; (1.2) blanquear
• niemiecki: (1.1) kalken, tünchen, weißen
• tuvalu: (2.1) fakaˈkena

źródła: