beatyfikacja

beatyfikacja (język polski)

ceremonia beatyfikacji (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌbɛatɨfʲiˈkaʦ̑ʲja], AS: [beatyfʹikacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. oficjalne uznanie przez Kościół katolicki lub Cerkiew zmarłej osoby za błogosławioną i zezwolenie na jej lokalny kult; zob. też beatyfikacja w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	beatyfikacja	beatyfikacje
dopełniacz	beatyfikacji	beatyfikacji / beatyfikacyj
celownik	beatyfikacji	beatyfikacjom
biernik	beatyfikację	beatyfikacje
narzędnik	beatyfikacją	beatyfikacjami
miejscownik	beatyfikacji	beatyfikacjach
wołacz	beatyfikacjo	beatyfikacje

przykłady:

(1.1) Beatyfikację poprzedza proces beatyfikacyjny, w którym ustala się, czy dana osoba zasługuje na wyniesienie na ołtarze.

składnia:

(1.1) beatyfikacja + D.

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) wyniesienie na ołtarze

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. beatyfikowanie n, beatyfikant m, beatyfikantka ż, beatyfikator m, beatyfikatorka ż, Beata ż, Beat m

czas. beatyfikować ndk.

przym. beatyfikacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) p.łac. beatificatio → uszczęśliwienie, wyróżnienie < łac. beatificare < łac. beatus

uwagi:

(1.1) por. kanonizacja

tłumaczenia:

• albański: (1.1) lumturim
• angielski: (1.1) beatification
• arabski: (1.1) تطويب
• baskijski: (1.1) beatifikazio
• fiński: (1.1) beatifikaatio
• francuski: (1.1) béatification
• hiszpański: (1.1) beatificación
• interlingua: (1.1) beatification
• kataloński: (1.1) beatificació
• łaciński: (1.1) beatificatio
• niemiecki: (1.1) Seligsprechung ż
• portugalski: (1.1) beatificação
• rosyjski: (1.1) беатификация ż
• słowacki: (1.1) beatifikácia ż
• szwedzki: (1.1) saligförklaring w
• włoski: (1.1) beatificazione ż

źródła: