Epikur

Epikur (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie

(1.2) hist. filoz. starożytny grecki filozof; zob. też Epikur w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Epikur	Epikurowie
dopełniacz	Epikura	Epikurów
celownik	Epikurowi	Epikurom
biernik	Epikura	Epikurów
narzędnik	Epikurem	Epikurami
miejscownik	Epikurze	Epikurach
wołacz	Epikurze	Epikurowie
depr. M. i W. lm: (te) Epikury

przykłady:

(1.2) Mając 18 lat Epikur wstąpił do wojska.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) imię

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

(1.2)

rzecz. epikureizm mrz, epikurejczyk mos

przym. epikurejski

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. Epicurus < gr. Ἐπίκουρος

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) Epicurus
• bułgarski: (1.2) Епикур m
• łaciński: (1.2) Epicurus m
• niemiecki: (1.2) Epikur m
• nowogrecki: (1.2) Ἐπίκουρος m
• słowacki: (1.2) Epikur m
• włoski: (1.2) Epicuro m

źródła:

Epikur (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny, nazwa własna

(1.1) hist. filoz. Epikur

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) Epikuros

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Epikuros m, epikureizmus m, epikurejstvo n, epikurejec m, epikurovec m

przym. epikurejský, epikurovský, Epikurov

przysł. epikurejsky

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: