Uwaga |
---|
pełnogłos
Wersja z dnia 03:52, 12 mar 2020 autorstwa imported>Olafbot (zmiana "{{wikipedia|pełnogłos}}" na "{{wikipedia}}")
pełnogłos (język polski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) jęz. występowanie w językach wschodniosłowiańskich grup „-oro-”, „-olo-”, „-ere-” i „-ele-”, którym w innych językach słowiańskich odpowiadają grupy z jedną samogłoską; zob. też pełnogłos w Wikipedii
- (1.2) jęz. grupy „-oro-”, „-olo-”, „-ere-” i „-ele-”
- odmiana:
- (1.1-2) blm[1],
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pełnogłos pełnogłosy dopełniacz pełnogłosu pełnogłosów celownik pełnogłosowi pełnogłosom biernik pełnogłos pełnogłosy narzędnik pełnogłosem pełnogłosami miejscownik pełnogłosie pełnogłosach wołacz pełnogłosie pełnogłosy
- przykłady:
- (1.1) Odłam wschodni, złożony z przodków językowych plemion wielkoruskich, ukraińskich i białoruskich wprowadził w tych połączeniach tzw. pełnogłos […][2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ros. полногласие[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) поўнагалоссе n
- chorwacki: (1.1) punoglasje n
- rosyjski: (1.1) полногласие n
- serbski: (1.1) пуногласје n
- ukraiński: (1.1) повноголосся n
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło pełnogłos w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. III, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 428.
- ↑ Z. Klemensiewicz, T. Lehr-Spławiński, S. Urbańczyk, Gramatyka historyczna języka polskiego, Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1955, s. 31.