pianino

pianino (język polski)

pianino (1.1)

wymowa:

IPA: [pʲjä̃ˈɲĩnɔ], AS: [pʹi ̯ä̃ńĩno], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) muz. klawiszowy instrument muzyczny ze strunami w środku ustawionymi pionowo; zob. też pianino w Wikipedii

odmiana:

przykłady:

(1.1) W filharmonii gram na fortepianie, ale w domu mogę ćwiczyć tylko na pianinie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pianista mos, pianistka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł.

uwagi:

zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) (upright) piano
• białoruski: (1.1) піяніна n
• esperanto: (1.1) pianeto, piano
• francuski: (1.1) piano m
• hiszpański: (1.1) piano m
• japoński: (1.1) ピアノ (piano)
• jidysz: (1.1) פּיאַנע ż (pjane), פּיאַנאָ ż (pjano)
• kataloński: (1.1) piano m
• kazachski: (1.1) күйсандық
• koreański: (1.1) 피아노
• litewski: (1.1) pianinas m
• niemiecki: (1.1) Klavier n, Piano n
• nowogrecki: (1.1) πιάνο n
• rosyjski: (1.1) пианино n
• szwedzki: (1.1) piano n
• ukraiński: (1.1) піаніно n

źródła: