dopełnienie

dopełnienie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdɔpɛwʲˈɲɛ̇̃ɲɛ], AS: [dopeu̯ʹńė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• -ni…• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od dopełnić

(1.2) część dopełniająca całość

(1.3) gram. część zdania oznaczająca przedmiot wykonywanej czynności; zob. też dopełnienie w Wikipedii

(1.4) mat. zbiór elementów nie należących do danego zbioru; zob. też dopełnienie zbioru w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm;

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	dopełnienie
dopełniacz	dopełnienia
celownik	dopełnieniu
biernik	dopełnienie
narzędnik	dopełnieniem
miejscownik	dopełnieniu
wołacz	dopełnienie

(1.2-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dopełnienie	dopełnienia
dopełniacz	dopełnienia	dopełnień
celownik	dopełnieniu	dopełnieniom
biernik	dopełnienie	dopełnienia
narzędnik	dopełnieniem	dopełnieniami
miejscownik	dopełnieniu	dopełnieniach
wołacz	dopełnienie	dopełnienia

przykłady:

(1.3) W zdaniu „Chłopiec czyta książkę”, wyraz „książkę” występuje w funkcji dopełnienia.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) uzupełnienie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dopełnianie n, dopełniacz m, dopełnianka ż, dopełniciel m

czas. dopełniać ndk., dopełnić dk.

związki frazeologiczne:

(1.3) dopełnienie bliższe • dopełnienie dalsze

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.3) (grammatical) object; (1.4) complement
• esperanto: (1.3) objekto
• francuski: (1.3) complément d'objet; (1.4) complémentaire
• łaciński: (1.3) obiectus
• nowogrecki: (1.1) συμπλήρωμα n; (1.2) συμπλήρωμα n; (1.3) αντικείμενο n; (1.4) συμπλήρωμα n
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.3)
• rosyjski: (1.3) дополнение n, обьект m; (1.4) дополнение n

źródła: