wołacz

wołacz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈvɔwaʧ̑], AS: [vou̯ač], ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. siódmy przypadek deklinacji polskiej, tworzy formę zwrotu do omawianego przedmiotu lub osoby, wykrzyknięcia do niego lub zwrócenia jego uwagi; zob. też wołacz w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wołacz	wołacze
dopełniacz	wołacza	wołaczy
celownik	wołaczowi	wołaczom
biernik	wołacz	wołacze
narzędnik	wołaczem	wołaczami
miejscownik	wołaczu	wołaczach
wołacz	wołaczu	wołacze

przykłady:

(1.1) Wołaczem rzeczownika „Litwa” zaczyna się utwór „Pan Tadeusz”.

składnia:

(1.1) wołacz + D.

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wokatiwus

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wołanie n, zawołanie n

czas. wołać ndk.

przym. wołaczowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. wołać + -acz

uwagi:

zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) vocative (case)
• baskijski: (1.1) bokatibo
• bułgarski: (1.1) звателен падеж m
• czeski: (1.1) vokativ m, pátý pád m
• duński: (1.1) vokativ
• esperanto: (1.1) vokativo
• farerski: (1.1) ákallingarfall n
• francuski: (1.1) vocatif m
• hiszpański: (1.1) vocativo m
• islandzki: (1.1) ávarpsfall n
• kaszubski: (1.1) wòłiwôcz m
• łaciński: (1.1) vocativus
• niemiecki: (1.1) Vokativ m
• nowogrecki: (1.1) κλητική ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) звательный падеж m
• sanskryt: (1.1) आमन्त्रण n, आमन्त्रित
• słowacki: (1.1) vokatív
• ukraiński: (1.1) кличний відмінок m
• włoski: (1.1) vocativo m

źródła: