epoka

epoka (język polski)

wymowa:

IPA: [ɛˈpɔka], AS: [epoka] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) punkt w czasie, dla którego określone są współrzędne astronomiczne lub parametry orbity; zob. też epoka (astronomia) w Wikipedii

(1.2) geol. formalna jednostka geochronologiczna, mniejsza od okresu i dzieląca się na wieki; zob. też epoka geologiczna w Wikipedii

(1.3) zamknięty w określonych ramach czasowych fragment procesu rozwojowego sztuki (kultury)

odmiana:

(1.2-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	epoka	epoki
dopełniacz	epoki	epok
celownik	epoce	epokom
biernik	epokę	epoki
narzędnik	epoką	epokami
miejscownik	epoce	epokach
wołacz	epoko	epoki

przykłady:

(1.2) Wielka Epoka Lodowcowa była okresem powracających, rozległych zlodowaceń.

składnia:

kolokacje:

(1.2) epoka lodowcowa • epoka kamienia • epoka kamienia łupanego • epoka kamienia gładzonego • epoka miedzi • epoka brązu • epoka żelaza

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. epokowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. epocha < gr. ἐποχή < gr. ἐπέχω + -η

uwagi:

zob. też epoka w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) age
• arabski: (1.1) دهر, جيل
• baskijski: (1.2) aro
• białoruski: (1.1) эпоха ż; (1.2) эпоха ż; (1.3) эпоха ż
• czeski: (1.2) epocha ż; (1.2) epocha ż
• duński: (1.2) epoke w
• esperanto: (1.3) epoko, mondaĝo, tempaĝo
• francuski: (1.2) époque ż; (1.3) époque ż
• grenlandzki: (1.2) ukioq
• jidysz: (1.3) תּקופֿה ż (tkufe)
• kataloński: (1.3) edat ż
• litewski: (1.3) epokė
• łaciński: (1.3) epocha ż
• niemiecki: (1.2) Zeitalter n, Epoche ż
• nowogrecki: (1.1) εποχή ż; (1.2) εποχή ż; (1.3) εποχή ż
• portugalski: (1.1) epoceus
• rosyjski: (1.1) эпоха ż; (1.2) эпоха ż; (1.3) эпоха ż
• rumuński: (1.1) epocă ż; (1.2) epocă ż; (1.3) epocă ż
• szwedzki: (1.2) epok w, ålder w
• ukraiński: (1.1) епоха ż; (1.2) епоха ż; (1.3) епоха ż
• włoski: (1.1) epoca

źródła: